Seni sen yapan nedir? Hiç sordun mu kendine? Ben neden varım diye düşündün mü? İsteklerim, değerlerim, elde etmeye çalıştıklarım, yeniliklerim…
Tek kelimeyle açıklarsak hepsi özgürlük denen kavrama eşittir. Beni ben yapan özgürlüğümdür diyemiyorum; çünkü hür değilim… Bu yolda ilerleme engel olan çok şey var hayatımda… Yalnız yaşamıyorum. Birlikte yaşamımı sürdürdüğüm bir ailem var. Sorumlu olduğum bir toplum, uymam gereken kurallar, yapmamam gereken yasaklar, attığım adımlarımı yarıda bırakıyor… Yeri geldiğinde kaçıp gitmek ister ya insan ama başarısız olur... Özgür olmak diye bir şey yoktur… Bu yüzden “özgürlüğü” istemenin bile cezası vardır. Kaçamazsınız… Aslında hiçbir şeyin sonunu düşünmeden istediğin yere gitmek istediğin gibi giyinmek, inanmak, eğlenmek içindeki boşluğun en güzel örneğidir…
Doğarken bile kısıtlanmıştı haklarım… Kendimi değil başkasını mutlu etmiştim. Belki de ilk yeteneğimdi güldürmek... Annemin kucağına verilmiştim… Herkesin yüzündeki tebessüm bana yansıyamamıştı. Sebebi bilinmeyen hıçkırıklarımla gelmiştim dünyaya. Bunu ben istememiştim aslında. Seneler geçti, ben büyüdüm, haklarım küçüldü. Eğer kendi kararlarımı kendim veremeyeceksem, bir karar aldığımda başkalarına bağlı kalacaksam ve her gittiğim yolun çıkmazında geri döneceksem neden bunun adına özgürlük dediler!
Her gecenin gündüze varışı gibi ulaşmalıyım ben istediklerime. Bir mekanı zamanı olmamalı yaptıklarımın. Kimseye hesap vermeden kendim çizmeliyim sınırlarımı... Aslında o kadar düşkünüm ki özgürlüğüme, bazen çiğniyorum kuralları, yasakları... Sonunu düşünmeden koşuyorum isteklerimin peşinden… Bıraksalar beni kendi hâlime belki en güzel gerçek olacağım… Hayatın tadını doya doya çıkaracağım. Tek bir kuralım olacak o da zararım kendimden başkasına dokunmayacak. Zaten bireysel özgürlükte bu değil midir?
"Kendi haklarını kullan, ama başkasının hakkına asla dokunma!"
Anladım ki, geçmişten bugüne sadece adı var özgürlüğün. Tadı olmadıktan sonra benim için bir hiçtir. Madem hayatım hep bir engele takılıydı, hiç aklıma sokmasalardı o kelimeyi. Ben ve benim gibi birçok insanın hayallerinde kalmasaydı. Eğer var etmeselerdi imkânsızlığın adını, ulaşmak için gayelerime rengi ne olursa olsun yalanlar söylemeyecektim… Gecelerimin güneşin doğmasını beklediği gibi imkânsız olan hayallerimin gerçek olmasını beklemezdim.
Bir eşyadan daha kıymetli olsa gerek ki, hayatı kendinden ibaret kılan para bile, özgürlük denen kavramı almaya yetmiyor… Düşüncelerimi rahatça söyleyemiyoruz. Niye? Çünkü bir toplumla yaşıyoruz. İnsanı insan yapan en önemli ve değerli özelliğe sahipken, sonunda ceza var diye bunu kullanamıyorsak; biz birer hiçiz. Her şeyi elde edersiniz. Para, eşya, ev, araba ve bunun gibi daha birçok şey… Acı da olsa inandığım bir gerçek var artık! Hayatımda tek sahip olamadığım ve olamayacağım imkânsızlıktır özgürlüğüm...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder